Sejra i ibreta nikad dosta

Iako Novi Pazar slovi za grad koji je po načinu života i “razvijenosti” daleko ispred drugih gradova u Srbiji i regionu, mnoge činjenice ukazuju da je najveći sandžački grad, ipak, mjesto u kome su mnoge mjerne jedinice naopako postavljene.

Piše: Enes Redžović

Nedomaćinski odnos vlasti na republičkom i lokalnom nivou doveli su Novi Pazar u stanje kome, gdje se samo “infuzijama i iluzijama” održava životni status stanovništva Isa-begovog grada.

Nije tajna da na obalama Raške i Jošanice ima ubjedljivo najviše nezaposlenih lica u zemlji, dok još više “para uši” da je nacionalna struktrura zaposlenih Bošnjaka u javnom sektoru, a posebno sudstvo, tužilaštvo i policija na historijskom minimumu.

Također, dobro je poznato i da služba koja bi trebala da se bavi zapošljavanjem (Nacionalna služba za zapošljavanje) služi više za evidenciju rasta nezaposlenih i “promociju zaposlenih”.

I pored toga, grad živi, prkosi svemu i nastavlja svoj “razvoj”. U prilog tome govori i činjenica da razvijamo i Evropu, redovno šaljemo svoju omladinu na privremeni rad, ali da ostanu zauvijek. Egzodus mladih je kao u vrijeme devedesetih i nezaustavljiv.

Povremeno, doduše samo kad to državi zatreba zbog svojih nekih ciljeva, na privremni rad u Pazar dolazi žandarmerija da zavede red i vrati bezbjednost u naš grad. Kao poruka svima-“ako ne znate sami da se čuvate, čuvaćemo vas mi”.

Koliko je ugroženost zdravlja stanovništva na ovim prostorima najbolje pokazuje nivo zagađenosti vazduha, Najveća u cijeloj Evropi. No, i to mnogo ne zabrinjava ovaj narod, jer bitno nek ima samo da se jede, a “disaćemo kao cio dunja”. To jes’, samo što “dunja” diše čist, a Pazar prljav vazduh.

Mnogo je teških dana i mjeseci ove godine bilo, a mnogo više onih koji su životima platili zdravstvenu zaštitu, ili bolje rečeno, nebrigu onih koji su trebali da brinu. Pazarci opet bezbrižni i uspavani, funkcionisanje po onom starom: “ne tiče me se, nije mene i moje najbliže strefilo…”!? Dok ne strefi, pa poslije “đe ste, kud ste…” buđenje!

Evropski Novi Pazar, kako ga vole nazvati pojedinci iz direktorskih fotelja, grca u teškom životnom mulju, u rijalitiju koji prijeti zasijeniti i slavu mnogo većih formata u Srbiji, gdje se svako sa svakim haje, dok se kamere ne ugase…ili upale, “hodi mu ga znadi”.

I tako u krug, dok se vjerski velikodostojnici odrekoše ahmedija i dočepaše medija, političari ugrabiše mjesto i zasjedoše na direktorski presto, narod sejri i ibretiše se…umjesto da oni gledaju: jedni da ne brukaju vjeru, a drugi da ne vode “svakog na večeru”.

P.S

“Ljudi nisu zatočenici sudbine, nego zatočenici vlastitog uma” – Frenklin Ruzvelt