Prof. Dr Esad Kučević, između medija i stomatologije

Svaki intelektualac gradi svoj put u vremenu postmodernog doba. Relevantnost ove tvrdnje događa se u kontradikciji između pozicije i činjenja, između onoga što intelektualac jeste (i može biti) i onoga što svojim autoritetom može činiti. Najkraće, pozicija intelektualca nije samo pozicija mudraca koji svojim mišljenjem djeluje u polju narativa ili diskursa nauke već je izražena, sartrovski rečeno, kroz pitanje njegovog angažmana u zajednici. Upravo takav je Prof.dr Esad Kučević koga sam imao čast da upoznam na 43. tutinskim književnim susretima 2022. godine.

Piše: Božidar Proročić, književnik i publicista

Rijetko je koji intelektualac s prostora Sandžaka ali i Zapadnog Balkana u svom medijskom, javnom ali i naučnim  djelovanjem uspio spojiti elokventnu erudiciju i hrabrost istinskog društvenog intelektualca kao što je to do sada radio i radi Prof. dr Esad Kučević. Taj izuzetno rijetki spoj još je i zanimljiviji ako znamo da se ne događa toliko često da neko sa tolikopuno  znanja i prefinjenog novinarskog stila i srčanosti piše i objavljuje. Ako bih ovog istaknutog intelektualca opisivao riječima velikana uz njegov intelekt najbolje bi pristajao citat francuskog generala Šarl de Gola koji je jednom zapisao:,,Ništa veliko neće biti postignuto bez velikih ljudi, a čovjek može biti veliki samo ukoliko je odlučan da to i postane.

Kao novinar Žurnala sa Muhammedom Alijem

Prof. dr Esad Kučević je svoj životni alter egop redstavio kao jedno nadasve uzbudljivo životno i intelektualno putovanje u prošlosti, sadašnjosti ali i ka budućnosti. Put odrastanja i sazrijevanja u najširem smislu riječi. Meni, kao čovjeku, Kučević  je upravo kroz svoj intelektualni ali i društveno posvećeni rad otkrio jedan nevjerojatan (unutrašnji) intelektualni pejzaš, pokazao na ,,definiciji” svog života kako bi morao izgledati život svakog istinskog mislioca, profesora i akademika. Čovjek čiji se um nalazi na vječitoj ,,višedimenzijonalnoj vrtešci”. Sa koje usprkos svemu nikada ne silazi. Ono što je nalazio kod drugih velikana intelektualne, naučne, književne i sportske misli i scene prepoznavao je i u sebi.Tako je spoj sporta, medija, novinarstva i stomatologije utkan na neobičan način i čine ga posebnim ako ne i jedinstvenim na prostorima Balkana.

Započeću ovaj esej malo neobično baš onako kako ide uz strukturu njegovog intelekta i ličnosti.  Prof . dr Esad Kučević Rođen je u utorak 16. avgusta 1955. u Tutinu. Toga dana američki predsjednik je bio Dwight D. Eisenhower (republikanac), a premijer Velike Britanije Sir Anthony Eden(konzervativac), papa Pije XII je predvodio Katoličku crkvu. Od poznatih ljudi, istoga dana rođena je američka medijska zvezda Jeffrey Perry. U trećoj, posebnoj nedelji avgusta u SAD su slušali The Longest Walk Jayea P. Morgana. U Velikoj Britaniji Rose Marie od Slima Whitmana bila je u top 5 hitova. Pather Panchali, koji je režirao Satyajit Ray, bio je jedan od najgledanijih filmova objavljenih 1955. godine, dok je Veliko američko nasleđe Bele Kornitzera bila jedna od najprodavanijih knjiga. Na televiziji su ljudi gledali Princa i prosjaka.I nešto, apeninski, neodoljivo :16. avgusta 1955. Fiat Motors naručuje prvi privatni atomski reaktor.Istoga dana na ulaznim vratima Kupa evropskih šampiona u fudbalu, uredništvo pariskog “L,Ekipa” je izabralo Partizan u konkurenciju najatraktivnijih i najprestižnijih ekipa Starog kontineta. Pored Beograđana iz Humske, učestvovali su austrijski Rapid Beč, belgijski Anderleht, danski Arhus,  francuski Rems, mađarski MTK, italijanski Milan, holandski PSV Ajndhoven, poljska Gvardija Varšava, portugalski Sporting Lisabon, nemački Sarbriken kao predstavnik Sarske oblasti (koja je tada još uvek bila pod savezničkom okupacijom i izdvojena iz Zapadne Njemačke sve do 1957), škotski Hibernijan, španski Real Madrid, švedski Đurgarden, švajcarski Servet i njemački Rot-Vajs Esen. Svi učesnici nisu morali da budu državni prvaci. Beogradski parni valjak je u četvrtfinalu eliminisan od madridskog Reala (0:4:0, 3:0), tek posle bravaura koje su nametnule Miloša Milutinovića za crno-bijelu zvezdu koja i danas sija.

Još kao mladom čovjeku Kučeviću je, sport umnogome, odredio njegove životne staze i bogaze. Poslije osnovne škole, u gimnaziji je igrao fudbal u dresu lokalnog zonaša ,,Jedinstva. Na beogradskim studijama stomatologije nije odustao od fudbalskih uzora, ali je po nagovoru trenera Partizana Mirka Damjanovića, mogao da studira samo vanredno, neku višu školu, da bi definitivno odustao da trenira u generaciji Vukotića, Bjekovića, Kozića, Golca, Antića …Nevoljno i konačno odustao je od aktivne fudbalske karijere. Umjesto, na terenu, bio je na tribinama. Sa nadom u bolje sutra, umjesto o fudbalu, u Partizanovom vesniku bio je zadužen da promoviše boksere najuspješnije družine u sportu čvrstih pesnica. U klupskom glasilu pratio je šampionski sastav kapitena Svetomira Belića, Mikana Popovića, Mitu Žugića, Jovu Nikolića, Fahriju Šekularca, Radomira Mirkovića, braću Petra i Dušana Mileusnića, Dragana Dimića, Ljubiši Ignjatovića, Malovića, Djurića…

Vanredno diplomiranje na Institutu za novinarstvo, vinulo ga je u sportsku orbitu. Njegov ekskluzivni predlog da uređuje ,,Sport” na univerzitetu naišao je na odobravanje Dušana Mišića, urednika sportske redakcije ,,Politike Ekspres”, u kojoj je ensfaski napredovao uz bardove jugoslovenskog novinarsta, kao što su Stojan Protić, Slobodan Momčilović, Miodrag Simeunović, Nikola Anđelić, Bane Vladimirović, Zoran Štajner, Siniša Ružičić, Miodrag Manojlović, Branislav Popović, Jova Radovanović, Branko Marković. Uređivao je akademski sport, od Sežane do Đevđelije. Afirmisao studente koji su svojim primjerom i iskustvom dokazivali da sport i nauka mogu zajedno, ako se vrijeme planira i pored entuzijazma prihvati profesionalna posvećenost. Svakog četvrtka osvanuli bi anonimni ljubimci malih terena ili već stasali asovi iz Maribora, Ljubljane, Rijeke, Zagreba, Osijeka, Sarajeva, Banjaluke, Tuzle, Mostara, Titograda današnje Podgorice, Nikšića, Beograda, Novog Sada, Subotice, Niša, Kragujevca, Prištine, Prizrena, Kosovske Mitrovice, Skoplja, Bitolja, Ohrida. Ubrzo je počeo da pišem za najčitaniji jugoslovenski sportski list ,,Tempo.” Zatim se kaona traci nižu pozivi za saradnju u ljubljanskom Dnevniku, riječkom ,,Novom listu”, zagrebačkim ,,Sportskim novostima”, ,,Večernjim novinama”iz Sarajeva, skopskoj ,,Novoj Makedoniji”, ,,Rilindiji” iz Prištine. Osim ,,Tempa”, od sportski nedeljnika pisao je za ilustrovani časopis ,,SN reviju” iz Zagreba, beogradski ,,Tim”, časopis ,,Ring.”Saradjivao je i za,,Al Jazeeri Balkans.”Jedan je od osnivača ,,Sportskog žurnala.” Razuđeno i multidisciplinarno, osim sporta, tokom studiranja, povremeno je pratio kulturu.  U ,,Ekspresu”, ,,Politici”, zagrebačkom ,,Vikendu”,  Politici piše o nauci, a u ,,Danasu” političke kolumne i književne prikaze. Takođe, iz ozbiljnom posvećenošću vanredno, je diplomirao sam na beogradskom Fakultetu za fizičku kulturu, u Košutnjaku.

Međutim, elitno zvanje i znanje, po francuskom principu va bank: uspjeh ili neuspjeh je njegova životna preokupacija. Poslije osnovnih studija stomatologije, magistrirao je i doktorirao na “Jednojajčanim blizancima i temporomandibularnim disfunkcijama”.Završio je dvije specijalizacije: Stomatološku protetiku i Ortopediju vilica. Odlukom ministra zdravlja Republike Srbije izabran je za primarijusa. Kao univerzitetski predavač angažovan je u Crnoj Gori, Srbiji, Makedoniji i Bosni i Hercegovini. Objavljene su mi naučne knjiga: ,”Okluzija i malokluzija jednojajčanih blizanaca”, “Evaluation Helkimo index in identical twins”, “Sindromi glave, lica i vilica”, “Uvod u nanostomatologiju”, “Komplikacije i greške u stomatologiji”. U međunarodnoj konkurenciji, početkom 2022. godine, izabran je za recenzenta naučnog časopisa “Curent Forensic Science” iz Portugalije. Autor je zbirki eseja “Suma sumarum”, “Bez presedanja” i “Ćefin nema džepove”.

Svolju ljubav prema stomatologiji i nauci prenio je zajedno sa svojom suprugom i na svog sina doktora stomatologije  i ćerku magistra farmacija. Njegovo obrazovanje i naučni radovi štampani u prestižnim evropskim stručnim časopisima izazivaju divljenje, danas naročito, u vrijeme kada studije i stručni radovi ali i naučne knjige i publikacije mahom pate od masovnosti, površnosti i neoriginalnosti. Zahvaljujući tome, na jednom mjestu našle su se autentične anamneze, stručni radovi, članci i ljekarske svjedodžbe i prakse Prof.dr Esada Kučevića koji svojim stilom, racionalnošću i savremenim medicinskim pristupom, predstavljaju nesvakidašnje štivo. Moj esej o Prof. dr Esadu Kučeviću završiću riječimaVistan Hju Odena anglo-američkog pjesnika (1907-1973) koji je jednom zapisao: “Ljekar, kao i bilo ko drugi koji ima posla s ljudskim bićima, od kojih je svako jedinstveno, ne može biti naučnik, niti je poput hirurga, zanatlije ili, poput ljekara  i psihologa, umjetnik. To znači da da bi čovjek mogao biti dobar ljekar mora imati i dobar karakter, odnosno kakve god slabosti i nedostatke imao, mora voljeti svoje bližnje u konkretnom i željeti njihovo dobro prije sopstvenog”.