Okrutni Omer-paša Latas bio preteča Draže Mihailovića i Radovana Karadžića
Premda se Bosnu već dugo na različite načine želi predstaviti zemljom mržnje, često se zaboravlja da sve tri najodgovornije osobe za najveće zločine, pokolje, elitocid, genocid i progone nad Bošnjacima u posljednja dva stoljeća nisu bile iz Bosne: Mihailo Latas rodio se u Hrvatskoj, Draža Mihailović u Srbiji a Radovan Karadžić u Crnoj Gori.
Umro je na današnji dan 1871. godine a 24. septembra 1806. godine u ličkom selu Janja Gora rodio se pod imenom Mihajlo (Mićo), budući osmanski serasker.
Učiniti Bosnu mirnom, to je bio nalog sultana Abdulmedžid-hana svome nekadašnjem učitelju crtanja, a tadašnjem komandantu osmanske rumelijske vojske, Omeru Lutfi-paši Latasu. Ovaj avanturist nadmoćne inteligencije, prodoran i višestruko darovit, rješavajući kockarske dugove svoga oca i bježeći od nekakve švalerske afere, stanio se 1827. godine u Banjoj Luci, gdje ga je prihvatio hadži-Alija Bojić.
Ne samo iz zahvalnosti hadžiji, nego i iz sasvim kalkulantskih razloga, dotadašnji Mihajlo Latas, lički pravoslavac, postao je Omer Lutfi. Nestrpljivim autorima, brzim na obaraču, omakne se ocjena da je ta karijera bila munjevita… Njegov uspon do vrhova vojne vlasti u osmanskoj državi potrajao je dvadesetak godina, ni prebrzo, ni presporo, taman. Odlučnost i vojnički dar, potvrdio je u borbama u Siriji, Kurdistanu i Albaniji. Po pravilu, to su bile kaznene ekspedicije.
Na talasu reformskih pokušaja, proklamiranih u ružičnjaku Topkapi saraja, dobio je Omer-paša 1850. godine spomenuti nalog i krenuo u pacifikatorski pohod na Bosnu.
Bosna je po običaju bila nemirna. Begovat je ljubomorno čuvao, osim brojnih privilegija, i bosansku osobenost. Gradaščevićev ustanak, bio je i programatski…. Evo, ko smo mi i šta mi hoćemo. Ustanak je surovo ugušen, ali nije bio skršen ponos i buntovnički duh bosanskog begovata. Krajina se pobunila 1849. godine, za njom Hercegovina Ali Galib-paše Rizvanbegovića, potom ostala Bosna.
Ništa se dobro nije spremalo Sarajevu i Sarajlijama, kada su 4. augusta 1850. godine u rano jutro topovske salve sa Vratničke utvrde najavile dolazak neumoljivog seraskera rumelijske vojske. Bosanski uglednici, predvođeni valijom Hafiz-pašom, dočekali su ga u Sarajevskom polju. Ovaj neobični gost, odmah se počeo ponašati kao domaćin. Nije se osvrtao na staru privilegiju Sarajlija, da ni bosanski namjesnici u njihovom gradu ne mogu boraviti duže od dvadeset i četiri sata. Latas je ignorirao posebnu gradsku delegaciju, nije ih ni pogledao, a kamoli štogod s njima progovorio.
Okrutni Latas, zarad svog porijekla i naglašenog neprijateljstva prema bosanskim prvacima, dobio je nadimak đaur-paša. Više od hiljadu pripadnika bosanskog plemstava različitog ranga i značaja, serasker je zarobio, mnoge odmah pogubio (među njima i Ali-pašu Rizvanbegovića), a brojne okovao i poslao u Carigrad, tamošnjoj pravdi. Okrutni Latas uz ostale bosanske prvake, utamničio je i najuglednije i najmoćnije Sarajlije: Fadil-pašu Šerifovića, Mustaj-pašu Babića, Ali-bega Dženetića, Abdulah Rašid-efendiju Uzunića, Sunulah-efendiju Sokolovića, Muhamedagu Bakarevića i druge…
Svojim ratnim pohodom po Bosni i Hercegovini, koji je trajao godinu dana, Latas je praktično dokrajčio i uništio one političke snage koje su stoljećima predstavljale politički narod u historiji Bosne i Bošnjaka. Sa povijesne distance gledano, te su se snage, iako sa svojih ekonomsko-socijalnih pozicija, ustvari borile za svojevrsnu autonomiju Bosne u Osmanskom carstvu. Ideje o autonomiji zasnivale su se na unutrašnjem socijalno-ekonomskom i političkom uređenju koje se u Bosni postepeno razvilo još tokom 16 stoljeća i koje je u odnosu na ostale dijelove Carstva imalo jasno izražene svoje osobenosti. Drugi osnov zahtjeva za autonomijom bio je položaj Bosne kao “najisturenije pokrajine Carstva prema kršćanskoj Evropi”, što je posebno došlo do izražaja od kraja 17. stoljeća, odnosno Karlovačkog mira 1699. godine. Ta je činjenica Bosni u biti davala poseban “međunarodni položaj”. Uprkos tome, s obzirom na sve unutrašnje i spoljne okolnosti Osmanskog carstva, ideje o autonomiji Bosne nisu se u prvoj polovini 19. stoljeća mogle ostvariti.
Zato je poraz bosanskih ajana kao bosanskog političkog naroda, bio neizbježan. Oni nisu pokušali naći drugi most i drugu vezu, osim islama, s ostalim slojevima bošnjačkog stanovništva, koje je uostalom kuga 1813–1817. veoma prorijedila.
(Izvori: Valerian Žujo i Mustafa Imamović, Historija Bošnjaka, BZK “Preporod”, Sarajevo, 1998, str. 336)
Najnoviji komentari